Projekt artystyczny Antje Schiffers na temat rocznego tematu Ludzie
W tym roku skupiamy się na ludziach, którzy angażują się w spójność społeczeństwa wiejskiego. Koła gospodyń wiejskich, wiejskie i sportowe, ochotnicze straże pożarne, rady gminne i lokalne rady doradcze, chóry i zespoły muzyczne - wszystkie te formy wspólnoty przyczyniają się do udanego życia na wsi w Oderbruchu. I oczywiście interesuje nas pytanie, jak ci ludzie widzą przyszłość społeczności wiejskiej w Oderbruchu. Jak jednak sprawić, by społeczność wiejska zaistniała poza granicami wsi, by można ją było doświadczyć jako żywy kontekst?
W tym roku poprosiliśmy o pomoc w tym zakresie artystkę Antje Schiffers. Towarzyszyła ona naszym rozmowom z wybranymi zaangażowanymi osobami i prosiła rozmówców o przedmiot, który opowiada o ich pracy. Może to być lniany worek na ziemniaki, które wciąż rosną razem lub torba syryjskiego dziecka-uchodźcy, która zawierała cały jego dobytek, gdy przybył do Oderbruch. Nie zabrakło lalek pocieszycieli z pracy w hospicjum, maskotki szkolnej, która ma łączyć różne wioski w rejonie, plakatów zespołów, które grały w gospodzie Feuchten Willi, piłki do siatkówki, koszulki czy pozytywki i wielu innych.
Wszystkie te przedmioty umieszcza w namalowanej w tym celu szafce w muzealnym parku, nadając im znaczenie wykraczające poza nie same. W ten sposób "Festschrank" celebruje i zachowuje składniki, niezbędne do udanego życia na wsi. Ta szafa jest codziennie otwierana i tu właśnie widać, jak różne formy przybierają poszczególne doświadczenia - i że mimo to zasługują na wspólne uznanie w zespole pozostałych. Do każdego z tych obiektów artysta tworzy krótkie filmy, które opowiadają ich historie i które można zobaczyć naprzeciwko kredensu w muzeum, wraz z portretami fotograficznymi i tekstami tych osób na wystawie.
W wyjątkowe wieczory przy tym odświętnym kredensie zastawiony jest duży stół, ze specjalnie zaprojektowanymi obrusami, na których małe gąsienice traktorów wiją się wokół kłosów zboża, rodzimych chrząszczy i ryb. I przy tym stole zapraszani są rozmówcy z tego roku na ucztę, z jedzeniem i piciem z regionu i małą eulogią dziękującą im i mówiącą, że wy, którzy zostaliście tu zgromadzeni w imieniu wielu innych, robicie coś ważnego.